Θρησκεία καθαρά και αμόλυντος..
Ο ευσεβής άνθρωπος διακρίνεται όχι μόνο για τη συμμετοχή του
στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, -απαραίτητο, απολύτως απαραίτητο και αυτό-
όχι μόνο για τα βαθιά αισθήματα ευλαβείας και αγάπης προς τον Θεόν -που είναι
εμφανή στην ακτινοβολία του προσώπου του και στην ιερότητα και ιεροπρέπεια της
όλης συμπεριφοράς του- αλλά διακρίνεται και από τα έργα της ευποιΐας και
φιλαλληλίας, στα οποία επιδίδεται αφανώς και με βαθύτατη προθυμία και αγάπη
προς τον συνάνθρωπο.
Λέγει χαρακτηριστικά ο θεόπνευστος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην
Επιστολή του (α’27).
«Θρησκεία
καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ
χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου».
Δύο τέτοιες περιπτώσεις είδαμε προσφάτως στη Μονή μας, από
ανώνυμες κυρίες, γεγονός το οποίο ιδαιτέρως μας συνεκίνησε και γι’αυτό το
μοιραζόμαστε μαζί σας.
Ήρθαν τρεις κυρίες ωρίμου ηλικίας και ζήτησαν να κάνουν
μνημόσυνο για ένα 8χρονο παιδάκι, το οποίο απεβίωσε στο Νοσκομείο Παίδων. Βλέποντας
την κατάνυξη και τη συγκίνηση των γυναικών αυτών ο Καθηγούμενος, και
διαπιστώνοντας ότι δεν είχαν συγγένεια μεταξύ τους, ερώτησε με απορία τί
παιδάκι ήτο αυτό και πώς αυτές οι ευσεβείς κυρίες συνεδέοντο μαζί του. Είχαν
φέρει δε όλα τα σχετικά: Πρόσφορο, λιβάνι, κερί, λάδι, νάμα και έναν
ευπρεπέστατο δίσκο κολλύβων. Οι κυρίες απήντησαν ότι σε κάποιον ελεύθερο χρόνο
τους, που εξοικονομούν από τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις- πηγαίνουν στο
Νοσοκομείο Παίδων και υπηρετούν παιδάκια, τα οποία έχουν βαριά προβλήματα
υγείας και -υπάρχει κι αυτό το φαινόμενο στις μέρες μας- οι γονείς τους τα
έχουν εγκαταλείψει (!) εκεί.
Αυτές λοιπόν οι κυρίες είχαν αναλάβει το μικρό αγοράκι και
επί 8 χρόνια το εφρόντιζαν από κάθε άποψη. Το εβάπτισαν, το ετάϊζαν, του πήγαιναν
δώρα, του έκαναν παρέα, του μάθαιναν προσευχές, το περιποιόντουσαν και έδειχναν
με κάθε τρόπο τη στοργή τους. Έως ότου το παιδάκι αυτό εκοιμήθη, διότι είχε πολλά
προβλήματα υγείας. Και εφρόντισαν, λοιπόν, οι κυρίες αυτές, εκτός από την
κηδεία, μέχρι και το μνημόσυνό του να το τελέσουν με κάθε ακρίβεια.
Τις μέρες εκείνες συνέβη κι άλλο περιστατικό, ανάλογο.
Καθώς ήρχετο στη Μονή από κάποιες εξωτερικές εργασίες του ο
Καθηγούμενος, συναντά μια κυρία που του ήταν γνωστή από την περιοχή του
Κολωνακίου. Ευπρεπέστατη, καλοντυμένη, καλής κοινωνικής τάξεως.
-Από πού έρχεστε; της λέγει.
-Ήμουν στο Γηροκομείο γέροντα. Ξέρετε, πηγαίνω μια φορά την
εβδομάδα οπωσδήποτε και πλένω τα πόδια και κόβω τα νύχια σε κάποια συμπαθητικά,
εγκαταλελειμμένα γεροντάκια...
Την ευλόγησε έκθαμβος ο ιερέας του Υψίστου, γι’αυτή την
αυταπάρνηση και την ταπείνωση, γι’αυτήν την έμπρακτη και γνήσια ευσέβεια των
ευλογημένων χριστιανών μας.
Από αυτούς τους χριστιανούς στέκεται και η κοινωνία μας και
δεν διαλύεται, και δεν αποστρέφει το έλεος Του και το πρόσωπό Του ο Θεός από
τον λαό μας.
