Θεόδωρος Σαρρης
Γεννήθηκε στα Τρόπαια Γορτυνίας το 1921. Από την ηλικία των τριών χρόνων έμεινε ορφανός από πατέρα. Χήρα μητέρα με 4 παιδιά έμεινε πίσω. Ωστόσο, μεγάλη αγάπη, μεγάλη ενότητα ψυχών και προπαντός αγνότητα καρδιάς και παραδοσιακή ευσέβεια κράτησαν τα παιδιά αυτά στο δρόμο του Θεού και στην πνευματική προκοπή.
Μεγαλύτερος αδελφός του κατά 5 χρόνια ο Χρήστος, που ασχολήθηκε αρχικά με την τσαγγαρική, του έγινε βοηθός και χειραγωγός. Γραμματική μόρφωση, αδύνατον να επιτευχθεί.
Το 1944 ο Χρήστος γίνεται μοναχός στη Μονή Βλαχερνών Ηλείας και λαμβάνει το όνομα Χαρίτων, το δε 1946 χειροτονείται διάκονος και μετακινείται στο μοναστήρι της Παναγίας Χρυσοπηγής στην Δίβρη. Ο Θεόδωρος ακολουθεί τα βήματά του. Είχε πόθο στην ψυχή του να ταχθεί στον Θεό μας, αλλά κάτι εμπόδιζε την δική του κουρά. Τί ακριβώς; Παρουσίαζε κατά καιρούς επιληπτικές κρίσεις. Αυτό το θεωρούσε μέγιστο εμπόδιο για να ενδυθεί το σχήμα. Θεωρούσε ότι θα ήταν μεγάλη βεβήλωση του σχήματος, εάν του συνέβαινε κάποια κρίση. Τόση ευαισθησία και ευλάβεια περί τα ιερά είχε. Και αργότερα, ενώ είχαν καταπαύσει αυτά τα συμπτώματα, πάλι εδίσταζε.. Έμεινε πιστός υπηρέτης στις αυλές του Θεού μας. Ταπεινός, σιωπηλός, ολιγόλογος, σοβαρός, αφοσιωμένος στο να εκπληρώνει τα διακονήματα, που του ανετίθεντο, με άκρα συνέπεια και υπευθυνότητα κάθε φορά. Και ονομαζόταν «δόκιμος μοναχός». Μέχρι τα 89 χρόνια, που έφθασε να ζήσει!
Εκείνη την εποχή (τέλη της 10ετίας του 40) οι δρόμοι των 2 αδελφών χωρίζουν. Ο Θεόδωρος έρχεται στην Αθήνα και εγκαταβιώνει στην Μονή Πετράκη. Θα αναλάβει όλες τις τρέχουσες εργασίες και διακονήματα στη Μονή με αναντίρρητη προθυμία, θα αναλάβει αργότερα και την ευθύνη του Μετοχίου της Αγ.Τριάδος στην Πάρνηθα.
Ο αδελφός του π.Χαρίτων παραμένει αρχικά στην Δίβρη ως μοναχοδιάκονος και Αρχοντάρης και το 1961 ακολουθεί τον Αρχιμ.Καλλίνικο Καρούσο (κατόπιν μητροπολίτη Πειραιώς) στην Μονή Βαρλαάμ (όπου το επόμενο χρόνο αναλαμβάνει Ηγούμενος) και το 1977 στο Μέγα Μετέωρο, ως Ηγούμενος επίσης.
Ο Θεόδωρος, πιστός στην υπηρεσία των Αγίων Ασωμάτων Ταξιαρχών, δεν επηρεάζεται από την καλή εξέλιξη του αδελφού του, ούτε επιδιώκει να επωφεληθεί από αυτήν (να σημειωθεί ότι και ο επόμενος -που συνεχίζει να είναι και σήμερα- Ηγούμενος της Μονής Βαρλαάμ, Αρχιμ.Ισίδωρος Τσιατάς, ήτο συγγενής του), αλλά παραμένει πιστός στην ταπεινή διακονία του. Τηρεί απαρέγκλιτα το πρόγραμμα της Μονής, δέχεται στο κελάκι του μετά τη Θ.Λειτουργία κάθε φιλοξενούμενο κληρικό, προσφέροντας καφέ και αδελφική επικοινωνία (πάντα ολιγόλογος και, θα λέγαμε, και λίγο βαρύς), στο δε κελί του είχε ανηρτημένες φωτογραφίες απελθόντων μοναχών ή επισκόπων, με τους οποίους είχε συνδεθεί, ή εφημερίδες και φωτογραφίες από μεγάλα γεγονότα του Έθνους μας. Ζούσε με αυτά!
Ήτο δε γνωστός και αγαπητός από όλους τους προσκυνητάς. Νέοι μοναχοί προσήρχοντο στην Μονή, εχειροτονούντο, εξελίσσοντο, προώδευαν, προεχειρίζοντο και Επίσκοποι, Ηγούμενοι διεδέχοντο ο ένας τον άλλον, και ο κυρ-Θόδωρος έμενε στη θέση του, δεκαετίες, γνωστός και αγαπητός, σύμβολο πιστότητος και αφοσιώσεως στις αυλές των Ασωμάτων.
Περνώντας τα χρόνια, παρουσιάζει, όπως είναι φυσικό διάφορα προβλήματα υγείας, δέχεται από την φιλόστοργη Μονή και ειδικώτερα από τον Ηγούμενό της πολλή φροντίδα, παραμένει για ένα χρόνο κατάκοιτος στον Ξενώνα του Αγ.Αιμιλιανού (λόφο Σκουζέ) και εκεί παραδίδει την οσιακή ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, που εκ παιδός ηγάπησε στις 21.10.2010.
