Per Crucem ad Lucem στην Βοστώνη
του αρχιμ. Παντελεήμονος Μανουσάκη, καθηγητού
Φιλοσοφίας
“Δια του Σταυρού πρός το Φώς” (per Crucem ad Lucem): με αυτήν την γνωστή φράση θα μπορούσε να συνοψιστεί η εμπειρία της εφετινής Μεγάλης Εβδομάδος για τις Ορθόδοξες κοινότητες της ευρύτερης περιοχής της Βοστώνης, η οποία επλήχθη, μόλις προεορτίως του Πάσχα, από τα κτυπήματα της μισαλλόδοξης τρομοκρατίας.
Προσωπικά είχα την τιμή να διακονήσω, σεπτή εντολή και ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βοστώνης κ. Μεθοδίου, την παραδοσιακή και φιλοκαλική κοινότητα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Dracut.
Οι κατανυκτικές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος μας οδήγησαν, ως άλλοι αναγωγικοί αναβαθμοί, στην συνειδητοποίηση της παροδικότητας του θανάτου, ο οποίος, καίτοι φαίνεται να καταβάλει τη ζωή προς στιγμήν -αυτή, άλλωστε, είναι η βιολογική μας εμπειρία- εν τέλει παρέρχεται μαζί με το σχήμα του κόσμου τούτου (1 Κορ. 7:31). Η τελευταία λέξη, λοιπόν, δεν ανήκει στην φθορά και στον θάνατο, αλλά σε Εκείνον που προκατήγγειλε το τέλος της ανθρώπινης Ιστορίας με το “τετέλεσται” του Σταυρού του. Το τέλος αυτό συμπίπτει εννοιολογικά με την αρχή της Kαινής Kτίσεως που αναδύθηκε και εκείνη εκ του μηδενός, όπως ακριβώς και η πρώτη δημιουργία του κόσμου. Μόνο που το μηδέν της κατά Χριστόν αναδημιουργίας του κόσμου συγκεκριμενοποιείται στο κενό του Δεσποτικού μνημείου. Αυτό είναι το “σημείο μηδέν” της Ιστορίας και η νύχτα κατά την οποία το σκοτάδι φάνηκε πυκνότερο απο ποτέ είναι η ίδια νύχτα η οποία φωτίζει την ιστορία του ανθρώπου, αναστρέφοντας την μοιραία πορεία του προς τον θάνατο. Κατά την πρώτη (και ανέσπερη) αυτή ημέρα της νέας κτίσεως ακούμε τον ασπασμό: “Χαίρετε” (Μτ. 28:9). Η τελευταία και η πρώτη λέξη του Κυρίου της ζωής και του θανάτου διαγράφει και συνοψίζει το πασχάλιο πέρασμα: διά του σταυρικού Τέλους προς το Φώς της ανεσπέρου Χαράς.
Χριστός Ανέστη!
