Καθώς ολοκληρώθηκε η Τελετή της Αναστάσεως στο προαύλιο της Μονής, το κατάμεστο από ευλαβείς προσκυνητές, ο Σεπτός Καθηγούμενος της Μονής, Θεοφιλέστατος Θαυμακού, απηύθυνε στους πιστούς τον εξής πασχάλιο χαιρετισμό.
Αξιωθήκαμε
και φέτος να εορτάσουμε την Ανάσταση του Κυρίου και δοξάζουμε και προσκυνούμε
με αγαλλίαση ψυχής και με ευγνωμοσύνη την άπειρη Αγαθότητά Του.
Ωστόσο,
αυτό δε θέλει να πει τίποτε, εάν δεν έχουμε ετοιμάσει όλον το χρόνο την ψυχή
μας σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί αυτή να διεισδύσει μέσα στο μυστήριο της
Ανάστασης, στο μυστήριο της Πίστεως, στο μυστήριο της Εκκλησίας.
Πολλοί από
όλους εμάς, ακόμη και κληρικοί δυστυχώς, έχουμε μία επιφανειακή θρησκευτικότητα.
Έχουμε μια ιδιαίτερη μέριμνα και φροντίδα για το τελετουργικό της Εκκλησίας μας,
για την αναμφισβήτητη, βεβαίως, ομορφιά και λαμπρότητα, την οποία κληρονομήσαμε
από τους Πατέρες μας, αλλά σταματούμε μέχρι εκεί, στην επιφάνεια.
Για μας, ο
Χριστός, ο οποίος ενδόξως Ανέστη και κατεπάτησε θάνατον και Άδην και Άρχοντα
του Σκότους, δεν παραμένει το σημείο αναφοράς ζωής ολοκλήρου, δεν αποτελεί
πλέον εκείνο το μοναδικό μήνυμα, το οποίο νοηματίζει συγκλονιστικά τη ζωή μας,
δεν φέρνει θα έλεγα χαρά, εκτός από αυτή την σημερινή ημέρα με το πολύ φως και
τις κωδωνοκρουσίες, εκτός από λίγες στιγμές μάλλον, διότι ήδη πολλοί απεχώρησαν
για να γυρίσουν εις τα ίδια. Απεχώρησαν, θα έλεγα, όπως αποχωρούμε κι εμείς πολλές
φορές στη ζωή μας από την αλήθεια της Ανάστασης, καθώς προσεγγίζουμε το γεγονός
αυτό κρατώντας το στην επιφάνεια της ενδοκοσμικότητας, της εγωκεντρικότητας, του
στεγανά αποκλεισμένου εαυτού μας.
Δεν είναι
αυτό το μήνυμα εκείνο, που 2000 χρόνια έφεραν οι Απόστολοι σε ολόκληρη την
κοινωνία και σε όλον τον κόσμο, κι έκαναν αυτήν την ειρηνική επανάσταση, κι
έδωσαν μήνυμα και ελπίδα αληθινής ζωής στον άνθρωπο. Μήνυμα και ελπίδα, όχι για
να βοήθησουν στην αποκατάσταση των κοινωνικών μόνο αδικιών. Μήνυμα και ελπίδα,
όχι μόνο για να δώσουν ψωμί και άρτο σε όλους τους ανθρώπους, όχι για να λύσουν
το στεγαστικό πρόβλημα και την οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη φιλοδοξία, αλλά
μήνυμα ζωής, ότι επατήθη ο θάνατος, ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλέον υποχείριο
της φθοράς και του θανάτου, ότι δεν τελειώνουν όλα μέσα στο μνήμα, ότι δεν
είναι ο θάνατος μία φυσική εξέλιξη, που πρέπει να την περιμένουμε μοιρολατρικά,
ότι δεν είναι ο θάνατος εκείνος που μας φέρνει στην ανυπαρξία, τον εξαφανισμό, το
μηδέν, δεν είναι ο θάνατος εκείνος ο οποίος καταθριαμβεύει με άγρια χαρά, για
να σβήσει το εκλεκτό δημιούργημα του Θεού, που είναι ο άνθρωπος, το μεγαλύτερο
και το σπουδαιότερο δημιούργημά Του.
Ο Κύριος
ετάφη και Ανέστη, για να δώσει, μετά την προσωπική μας ταφή των παθών και της απεγκλωβίσεως
από τη φτωχή λογική μας, να δώσει δυνατότητα και έκταση των πραγμάτων, να δώσει
το μήνυμα της Αιωνίου Ζωής.
Εάν,
λοιπόν, σήμερα χαιρόμεθα ως χριστιανοί, είναι διότι νιώθουμε ότι αυτή η
Ανάσταση του Χριστού αγγίζει την υπάρξή μας, τη νιώθουμε «στο πετσί μας»,
αγγίζει εμάς τους ίδιους ως τα κατάβαθά μας, χαρίζει αυτό το μήνυμα της ελπίδας
και του λυτρωμού, το έναυσμα για ολοκλήρωση της υπάρξεώς μας, που δεν είναι άλλο,
από το να ζούμε εις διηνεκές μετά του φθαρτού τούτου σώματος, όταν κατά την
Ανάσταση θα λάβουμε το άφθαρτο, και έτσι ψυχή και σώμα θα μετέχει στη δόξα του
Θεού.
Αυτές οι
αλήθειες, δυστυχώς, έλειψαν και από το κήρυγμά μας. Και δίνουμε αξία στην Εκκλησία,
όταν κάνει συσίτια, δίνουμε αξία στην Εκκλησία, όταν ασκεί ποικιλόμορφη φιλανθρωπία,
δίνουμε αξία στην Εκκλησία, όταν λύνει τις βιοτικές μέριμνες, επιδιώξεις και
απαιτήσεις των ανθρώπων. Και αυτό το κάνει η Εκκλησία προθύμως και φιλοστόργως
ως μητέρα αγαθή, και όλοι εσείς οι χριστιανοί το κάνετε, στο μέτρο του δυνατού.
Αλλά όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι δυνατόν να σταματήσουν αυτές οι ανάγκες και τα
προβλήματα, ενόσω είμαστε συνδεδεμένοι όλοι με τη φθορά, με την ατομικότητα και
με την εγωκεντρικότητα. Εκείνο, λοιπόν, το οποίο είναι ουσιαστικό και πρέπει να
μη μας φεύγει από το μυαλό μας, είναι η ουσία της Αναστάσεως. Είναι η προσωπική
μας Ανάσταση. Αυτή είναι η λύση, αυτή είναι η μεγάλη προσφορά της Εκκλησίας,
αυτή είναι η τελική και ουσιαστική ευεργεσία.
Αγαπητοί μου
αδερφοί, θα πρέπει με ευθύνη, με σπουδαιότητα που αξίζει σ’αυτές τις μεγάλες
αλήθειες, να προσεγγίζουμε το μυστήριο της Εκκλησίας και να μην μένουμε
ικανοποιημένοι ότι επιτελούμε μόνο ένα τυπικό καθήκον, με ένα τυπικό εκκλησιασμό,
που δεν συνεπάγεται αυτήν την προσωπική αναγέννηση μας. Όπως οι πρώτοι
Χριστιανοί, καλούμεθα να ζούμε την Αναστάσιμη ζωή και τον Αναστάντα και να
είμεθα ένθεοι και ενθουσιασμένοι μέσα σ’ατυήν την νέα και άφθαρτη βιοτή.
Πολλές
φορές το διαπιστώνουμε, μας το λένε οι πιστοί μας: «πάτερ ήρθα στην εκκλησία το
πρωί, αλλά δεν ένιωσα τίποτα. Η καρδιά μου πάλι είναι πνιγμένη από τα
προβλήματα και τις αντιξοότητες, από την μελαγχολία, την αγωνία, την
απαισιοδοξία, το άγχος». Ναι, συμβαίνει και θα συμβαίνει αυτό, οσό δεν
πιστεύουμε στο θαύμα της Ανάστασης, δεν «μεταλαμβάνουμε» της αφθάρτου ζωής, όσο
δεν πιστεύουμε ότι κάποτε θα νικήσουμε, όπως ενίκησε ο Αναστημένος Ιησούς
Χριστός, και αυτό να εμπνέει τη ζωή μας.
Και έτσι
μέσα στον όποιο πόνο, μέσα στη θλίψη, μέσα στη δυσκολία, στην ανέχεια, στις
δυσοίωνες προβλέψεις, να μην εγκλωβίζουμε ποτέ και να μη στενεύουμε τον
ορίζοντα της ύπαρξής μας, αλλά να κάνουμε την σωτηριώδη έξοδο, το πέρασμα, αυτό
σημαίνει Πάσχα, να περάσουμε στην αντίπερα όχθη, όπου μόνη ασάλευτη αλήθεια
είναι ο Αναστάς και η δόξα του Ουρανού.
Εύχομαι,
αγαπητοί μου αδερφοί, αυτό να το συνειδητοποιήσουμε, και να έρθει η χαρά του
Θεού μέσα στην ψυχή μας, η χαρά που δίνει Εκείνος, πεπληρωμένη, ουσιαστική και
αληθινή, και αυτό να είναι μια μόνιμη, αμετάθετη και ακλόνητη κατάσταση στην
ζωή μας.
Σας το
εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου. «Χριστός Ανέστη και ουδείς επί μνήματι».
Όλοι είμαστε μέσα στη χαρά του Κυρίου μας, όλοι είμαστε μέσα σε μία συνέχεια
ζωής και καταξίωσης. Από τότε που ήρθαμε στον κόσμο δια της γεννήσεώς μας, δεν
σταματάει τίποτα. Καμία δύναμις, κανένα κακό δεν μπορεί να αναχαιτίσει τη δόξα
μας, την Ανάστασή μας, την καταξίωσή μας στη Βασιλεία του Θεού. Ζούμε την
Ανάσταση. Ζούμε μέσα στην εγγύηση της ακαταμάχητης ζωής. Δικός μας ο θρίαμβος.
Δική μας η αιωνιότητα. Να είμαστε όλοι, όπως εδώ πιστοί, ορθοί, περιχαρείς, με
τις αναστάσιμες λαμπάδες και το αναστάσιμο φως, όλοι μας αναστημένοι και
τρισμακάριοι στη Βασιλεία του Θεού. Αμήν. Χριστός Ανέστη!
