Θρόνῳ παριστάμενος Θεοῦ, πρεσβεύειν ἐκτενῶς σοφέ, μὴ διαλίπῃς ὑπὲρ πάντων ὑμῶν, τῶν σῶν πιστῶν οἰκετῶν, θαυμαστὲ Νικόλαε· ἵνα τοῦ πυρὸς τοῦ αἰωνίου, ῥυσθῶμεν καὶ ἐξ ἐχθρῶν γνώμης πονηρᾶς καὶ κακώσεως.
Ἰάματα βρύεις πανταχοῦ, τοῖς πίστει σοι προστρέχουσι, καὶ ἐκ δεσμῶν λυτροῦσαι ἅπαντας. Διὸ τὴν λύπην ἡμῶν, εἰς χαρὰν μετάβαλε, ταῖς εὐπροσδέκτοις ἱκεσίαις, Νικόλαε φαεινέ, θραύων τὴν ὀφρὺν τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν.
ἀπὸ τὴν Ὑμνολογίαν τοῦ Ἁγίου. δ´ ᾨδὴ τοῦ β´ Κανόνος τοῦ Ὄρθρου.
Πόσο ἐπίκαιρα ἀκούγονται τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ὑμνῳδοῦ, μέσα στὶς δυσχερεῖς περιστάσεις, ποὺ βρεθήκαμε..
Ἂς τὰ κάνουμε εἰλικρινῆ καὶ θερμὴ ἱκεσία μας.
Δὲν θὰ μᾶς σώσουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι..
